وقتی انسان نقش خویش را یافت، نقش و هدف او، شغل او را تعیین می‌کند. اگر در جایی استخدام شود، او آنجا را برای خود استخدام کرده نه این که در آنجا استخدام شده باشد؛ یعنی از طرحی برخوردار است که در آن طرح نقش خودش را می‌شناسد و برای رسیدن به چنین نقشی می‌داند باید کجا فعالیت خود را شروع کند نه این که چون فلا‌ن جا باز است برود تا ببیند چه می‌شود، «چو فردا شود، فکر فردا کند.» کسی که این گونه انتخاب می‌کند محروم است و از شغلش بهره نمی‌گیرد و بالا نمی‌رود، خسته می‌شود، رنج می‌برد، صدمه می‌خورد و و ناراحتی اعصاب و مشکلات دیگر پیدا می‌کند.
علی صفایی حائری، حرکت، صفحه 75
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر