.
امروز (مصادف با دوم فروردین) روز جهانی آب است.
یکی دیگر از بی‌کفایتی‌ها حاکم بر مقدرات این ملک و ملت، مدیریت منابع آب بوده است. این روند ویرانگر حالا عمری تقریبا 50 ساله دارد. از اینکه «میزان بارندگی در ایران، در حالت معمولی هم یک سوم میانگین جهانی است» بگذریم، روند توقف‌ناپذیر یغمای منابع آب زیرزمینی به خصوص توسط کشاورزی، آینده‌ای ترسناک را تصویر می‌کند. کافی‌ست چند ده کیلومتر زمینی در خاک ترکیه از مرزهای ایران دور شوید تا در همان آب‌وهوا، شاهد رودهای جاری حتی در هفته‌های پایانی تابستان باشید. سطح آب‌های زیرزمینی افت کرده (از جمله زیر بستر رود و مسیل‌ها) و حالا رودها اندوخته‌ای برای روی زمین و جاری ساختن آب ندارند. مرداد سال گذشته یک مقام مسئول در شرکت آب منطقه‌ای زنجان گفت سطح آب‌های زیرزمینی در این استان طی سال‌های اخیر ده متر پایین رفته و فقط 45 سانتی‌متر آن جبران شده. دی‌ماه گذشته هم مدیرعامل شرکت آب منطقه‌ای زنجان گفت که به طور متوسط هر سال سطح آب‌های زیرزمینی 71 سانتی‌متر پایین‌تر می‌رود و در ابهر (بدترین وضع)، این افت 120 سانتی‌متر است.
به این اضافه کنید که با سرعتی که چاه‌های موجود غیرمجاز مسدود می‌شوند، 102 سال طول خواهد کشید تا همه چاه‌های موجود غیرمجاز مسدود شوند! (بین راضی نگه داشتن (ناراضی نکردن) کشاورزان و حفظ منابع آب به مثابه امانت نسل آینده، نظام ظاهراً اوّلی را برگزیده است)، اضافه کنید که محدودیت‌های کشت برنج در استان برداشته شده و باز اضافه کنید بسیاری از مراکز صنعتی آلاینده (از جمله واحدهای روی و سرب و کادمیم) روی منابع آب زیرزمینی یا در جوار آنها مستقر شده‌اند و سدهایی ساخته می‌شوند که انگار برای یغمای بیشتر است! ... و "ویرانی" مگر چیست؟!
*
این طرح را آقا یحیی اسکندری شش سال قبل برای گزارشی که تهیه کرده بودم، کار کرده بود. ما هنوز تصوری از مصیبت "بی‌آبی" نداریم و این طرح کمک می‌کند به چنین تصوری نزدیک بشویم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر