هر وقت صحبت از "سرب" و "کادمیم" شده، لابد خوانده‌اید که سمی‌اند و "فلز سنگین" محسوب می‌شوند.
به سرب و کادمیم، جیوه را هم اضافه کنید. این‌ها "سنگین" محسوب می‌شوند چون چگالی (جرم واحد حجم) بالایی دارند؛ مثلا یک سانتی‌متر مکعب سرب، حدود "یازده برابر" سنگین‌تر از یک سانتی‌متر مکعب آب است و 1.5 برابر سنگین‌تر از آهن، جیوه هم به عنوان مثال، 1.7 برابر سنگین‌تر از آهن و 13.5 برابر سنگین‌تر از آب است.
این فلزات، اثرات مخرب زیست‌محیطی دارند. فلز سنگین اگر وارد بدن شود، در بافت‌های چربی، عضلات، استخوان‌ها، مفاصل و پیوندهای عصبی انسان رسوب کرده و مجتمع می‌شوند.
به این دانسته‌ها اضافه کنید این را که سرب و کادمیم معمولاً در معادنی پیدا می‌شوند که "روی" دارند (در مورد سرب، کانی‌های نقره و مس را هم اضافه کنید). سرب سمی است؛ آسیب‌های جبران‌ناپذیر مغزی روی کودکان دارد، در پیوندهای عصبی رسوب می‌کند و موجب اختلالات یادگیری می‌شود، به کلیه صدمه می‌زند و تغییرات خُلقی در پی دارد. کادمیم هم سمی است؛ حتی مقدار کم‌اش. کادمیم را متحرک‌ترین فلز در خاک می‌دانند، یعنی به راحتی از طریق گیاهان جذب می‌شود، به سیستم عصبی هم آسیب می‌زند و محققان آن را باعث سرطان ریه می‌دانند.
.
پی‌نوشت: تیرماه سال 87 نامه‌ای از مدیرعامل وقت آب منطقه‌ای زنجان خطاب به استاندار وقت منتشر شد که مدعی بود غلظت سرب در خاک‌های اطراف مجتمع سرب و روی (کیلومتر 15 جاده زنجان به قزوین)، 360 برابر حد مجاز است. آبان سال 95 هم دکتر عباسعلی زمانی (عضو هیئت علمی دانشگاه زنجان) از گرفتن رد فلزات سنگین در "دروازه ارک" (مرکز شهر) گفت. اردیبهشت سال 98 هم گفت پلیس‌راه زنجان-بیجار (جوار شهرک روی) آلوده‌ترین منطقه زنجان به فلزات سنگین است. بهار امسال هم نشریه "محیط‌شناسی" از غنی‌شدگی بسیار شدید خاک توسط کادمیم در اطراف معدن انگوران خبر داد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر