1) یک
منتقد دولت و برجام نوشته: «اونی [آیت‌الله خامنه‌ای] که می‌خواد همه افتخاراتش [درباره
برجام] رو برای خودش بکنه، قبلش چند ده باره نمی‌گه من خوش‌بین نیستم.»
این
حرف درستی است.
2)
امّا اگر هدف نهایی و اصلی «ماجرای برجام»، مقابله با (یا کاهش ِ) «فشار اجتماعی
برای تفاهم با آمریکا» بوده باشد، مسئله چه تفاوت‌هایی خواهد کرد؟
3) آیت‌الله
خامنه‌ای (در 18 مهر 85) گفتند: «اگرآن راه (تعلیق غنی‌سازی در دوره خاتمی) را تجربه نمی‌کردیم
شاید امروز خود را سرزنش می‌کردیم که چرا آن روش را امتحان نکرده‌ایم اما اکنون با
دلی محکم وتسلط کامل پیش می‌رویم ودیگر هیچ‌کس نمی‌تواند دلیل قابل قبولی درباره
اشتباه بودن راه هسته‌ای کشور ارائه کند چرا که ما آن راه دیگر را تجربه کرده‌ایم.»
4) شاید
صورت نهانی و متعالی «ماجرای برجام» هم همین بوده؛ این‌که با بی‌اعتبارشدن و زمین‌خوردن
توافق، فشار اجتماعی (عوام و خواص) برای تفاهم با غرب و به خصوص آمریکا کمتر شود؛
راهی تجربه شود که دل‌ها را برای «تداوم عدم توافق»، «محکم» کند.
5)
برجام (به معنای توافق با قدرت‌های بزرگ با همه قوت و ضعف‌هایش) خوشامد اکثریت
مردم بود؛ گشایش‌های اقتصادی اولیه در مناسبات اقتصادی بین‌المللی و درخشیدن بارقه
امید در جامعه با تایید این روند در جریان رأی دوباره به روحانی پیام واضحی داشت.
این روند البته سطح انتظار جامعه را تغییر می‌داد.
6) تصریح
حسن روحانی را در مناظرات انتخاباتی (دو سال قبل)
فراموش نمی‌کنیم؛ «روی موشک شعار نوشتند و شهر زیرزمینی نشان دادند که
برجام را به‌هم بزنند.»
7) به‌هم
زدن (یا حتی به هم خوردن) برجام (به هر وسیله)، در عین حال صحه بر آینده‌بینی رهبری
بود در کنار تثبیت اصل ادامه تقابل با آمریکا. موافقان مذاکره و مفاهمه، حالا
دستان خالی‌تری دارند به خصوص که پیروزی ترامپ در انتخابات، به بدشانسی بزرگ علیه
«عادی‌سازی شرایط» منجر شد. حالا دوباره «هیچ‌کس نمی‌تواند دلیل قابل قبولی درباره
اشتباه بودن راه هسته‌ای کشور ارائه کند چرا که ما آن راه دیگر را تجربه کرده‌ایم».
8)
«موقع، اینک موقع مذاکره نیست»؛ این گزاره درستی است، همچنان که تواتر «چه پیش
خواهد آمد؟»، نشانه پیش‌بینی‌ناپذیری فضای کسب‌وکار و تامین معیشت است و این یعنی،
ما شرط مهمی از توسعه (قدرت پیش‌بینی‌پذیری) را باخته‌ایم.
9) این یک تجربه تاریخی است؛ مدیریت منابع قدرت سیاسی در «شرایط جنگی» به مراتب آسان‌تر است.
9) این یک تجربه تاریخی است؛ مدیریت منابع قدرت سیاسی در «شرایط جنگی» به مراتب آسان‌تر است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر