دعای سی‌و‌هشتم صحیفه سجادیه این طور شروع می‌شود:
بار خدایا! به پیشگاهت عذر خواهم در حق ستمدیده‌ای که در
حضور من بر او ستم رفته و من یاری‌اش نکردم.
.
امام سجاد (ع) حتما می‌دانست بعضی ستم‌ها را می‌شود توجیه
کرد؛ به بهانه مصلحت، به بهانه اوجب واجبات ولی باز عذر خواسته. دارد می‌گوید، بی‌قید
و بند و بهانه، جای سوال و عذر دارد این فقره؛ این تنهایی ستمدیده در حضور من.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر