(1)
ظاهرا قرار نیست رسم زیر
سئوال رفته‌ی استقبال‌های خیابانی از مقامات، حتی در دولت تدبیر و امید هم، برچیده
یا حتی اصلاح شود؛ مدارس تعطیل نشود، مردم ساعت‌ها معطل نشوند و ستادهای موهوم
«استقبال مردمی» شهر را آلوده بنرهای بی‌شمار نکنند. واقعا مقامات به دنبال چه
هستند؟ این اردوکشی‌های خیابانی کدام پیام را به کدام جامعه‌ی هدف منتقل می‌کند؟
آیا راهی دیگر برای اثبات محبوبیت سراغ ندارند؟ آیا راه‌های دیگر نیازهایشان را
برآورده نمی‌کند؟
.
(2)
استقبال خیابانی به
تمامی نشانه محبوبیت نیست، و نه این که اصلا نیست. تا وقتی مردم برای استقبال،
انتخاب‌های کاملا محدودی دارند، و وقتی برای استقبال، اقدامها و دستور و ابلاغ‌های
حکومتی وجود دارد، محبوبیت های درو شده در خیابان، ناخالصی فراوان دارد.
.
(3)
به این فقره‌ها اضافه
کنید اشتیاق فراوان مردم به دادخواهی بلاواسطه از سران حکومت. وقتی مردم اصرار
دارند که نامه‌ها و درخواست‌های گاه کاملا شخصی خود را در مراسم‌های استقبال، حتی‌المقدور
به نزدیک‌ترین حلقه به مقام مورد استقبال برسانند، از جمله به این دلیل است که
نهاد «روابط عمومی» یا فلج است و یا این که ناشناخته مانده است.
.
(4)
مثلا فرض کنید داریوش یا
معین (خواننده) قرار باشد وارد ایران شوند و
استقبال هم ممنوع نباشد ...
.
.
.
.
مرتبط 1 (+)
مرتبط 2 (+)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر