۱۳۹۲ دی ۲۲, یکشنبه

نامه‌ی نود و چهارم

سلام خوبی ِ دار ِ دنیا
.
انگار همه دنیا توی شمال جمع شده بوده؛ بعد آرام چکیده پایین؛ سمت جنوب. تیزی گرین‌لند، آفریقا و آمریکا و شبه قاره هند، همه رو به جنوب‌ است. لابد به همین دلیل بود که قرار گذاشتند سر و ته نقشه‌ی دنیا کجا باشد.
.
چپ و راست و بالا و پایین دنیا اما هیچ توفیری نمی‌کند، این که کجای نقشه ما آدم ها باشند، دنیا تنگ که باشد، تنگ است، فراخ هم باشد، فراخ است؛ با همه چرب و شیرین و تلخ و شورَش، و با همه عرض و طول‌اش. اما جای آسمان، خوشبختانه، ربطی به قرارداد ما آدم‌ها ندارد؛ این که کجای نقشه باشد. از وقتی جدّمان هبوط کرد، آسمان بالا بوده؛ ... و دور بوده.
.
آسمان از همین رو، قابل اعتمادتر است؛ یعنی باید باشد.
.

و خلاصه همه حرف؛ که «تو خوب باشی»، در همه جغرافیا ... همیشه همین. 
.
.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر