نامه‌ی نود و سوم

سلامْ خوب

.

گاهی فکر می‌کنم اگر تعداد حروف بیشتر از اینی بود که هست، نه مثلا 32 تا، بلکه 64 تا، یا حتی 320 تا، و بعد لابد کلمات خیلی بیشتری هم بود که الان نیست؛ باز همه‌ی بار فهم و حس را می‌شد روی دوش کلمه گذاشت؟ ...

.

نه که نمی‌شد؛ حکمت «سکوت» در همین است، حکمت «لمس» در همین است؛ در این که همه چیز بر مدار کلمه نمی‌چرخد، نچرخیده و نخواهد چرخید.