نامه‌ی نود و دوم

سلام یاد ِ آسمان

.

باید یک بار هم برای خدایت نامه بنویسم. می‌دانم که همه چیز را می‌داند، حتی روایت‌های انحصاری تک تک آدم‌ها را. کلّی تشکر بدهکارم؛ بابت وسعت‌اش و بابت تنهایی‌اش. می‌دانی؛ تنهایی خدا یک تنهایی خاص است؛ از آن تنهایی‌هایی که قوت قلب است، آرامِ دل است. حتی وقتی با همه هست، با تو هم تنها می‌شود؛ و این از وسعت تنهایی اوست ... بعد باید تشکر کنم؛ بابت تو. فکر به اینجا رسیدن نامه هم، تنم را داغ می‌کند.
بعد، جای امضای زیر نامه، حتما یادم باشد بنویسم: «ادامه دارد».
تمبر نامه هم حتما باید به رنگ آسمان باشد.