نامه‌ی هشتاد و چهارم

سلام یاد ِ بهشت

.

از بین همه اوصافی که برای بهشت گفته شده،  این وصف یک چیز دیگر است؛ اینکه بهشتیان «در آنجا سخن بيهوده‏اى نمى‏شنوند». این در آیه 64 سوره مریم آمده.

.

این را ما، آدم‌های این روزگار، روزگار ِ مجال سهل ِ مهیا شده برای حرف زدن‌های همگانی و حرف زدنهای همه از همه چیز و از همه کس، باید با پوست و گوشت و استخوان‌مان بهتر درک کنیم؛ وقتی اقیانوس حرفهای بیهوده محاصره‌مان کرده. نه که گاه خودمان یکی از بیهوده‌سرایان هستیم، با کم و بیش‌اش، خودمان می‌شویم هیزم جهنم؛ داغیم و دیر خواهیم دانست این را. شاید از همین روست که "سکوت" را این همه ستایش کرده‌اند؛ که اگر نشانِ بهشتی نمی‌توانی شد، هیزم دوزخی نشوی و بعد من فکر می‌کنم جوار تو باید قطعه‌ای از بهشت باشد؛ از بس "بیهودگی"، از گوشِ شنیدن و زبانِ گفتن فارغ است، دور است ...