سلامْ بهانه‌ی یاد ِ آنچه می‌ماند
.
ناگهان مثل صاعقه توی ذهنم، یاد این می‌افتم که "بی‌تو"یی،
همه روزمرگی می‌شود انگار.
نوشته بود: «دنیا چقدر همه چیز زیاد دارد که آدم با تو
ازشان حرف بزند»
باید بنویسم؛ اینکه دنیا بهانه‌ی حرف و کلمه که زیاد دارد؛
خیلی خیلی زیاد و خیلی خیلی زیادِ اینها، حباب روی آب است. غبار توی هواست. نمی‌ماند.
می‌رود. تلخ می‌شود. بیهوده می‌شود. ملال می‌شود همه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر