سلامْ آغاز و پایانِ کلمه‌های روشن
.
تاها بهبهانی، نقاش و مجسمه‌ساز، یادداشتی در مجله
"تجربه" نوشته درباره آیدین آغداشلو و این طور شروع کرده: «می‌گویند
بزرگترین فضیلت، رنج بردن و سکوت کردن است.»
.
ادامه یادداشت را نتوانستم که بخوانم از حجم حرفی که توی دل همین یک جمله هست، آن قدر که «از شدت دانستن آن می‌شود خسته شد». یک مسکّن قوی است انگار؛ افیون حتی! مگر این که سکوت پر از حرف باشد؛ یعنی لالمانی
نباشد از فرط فقر و فقدان. آن وقت است که باید فضیلت باشد ... چند روز قبل‌تر از شهریار مندنی‌پور در "شرق بنفشه" هم خوانده
بودم: «دهان‌های عشق نچشیده، ورّاجند». جمع می‌کنم این دو جمله را کنار هم.
.
چقدر به زبان و
کلمه بسته‌ایم؛ به حضور و غیاب‌شان.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر