شعار
سه بخشی و مشترک مردم کشورهای عربی علیه حاکمانشان در آنچه «بیداری اسلامی» یا «بهار عربی» خوانده شد
و میشود، طنینی شاعرانه و آهنگی دلنشین داشت: «الشعب، یرید، اسقاط النظام» (مردم،
می‌خواهند، سرنگونی نظام را) ... حاکمان تونس و مصر و لیبی و یمن ساقط شدند، بشار
هم رفتنی است؛ اتفاقی که پیش بینی آن البته در دو سال قبل، محال بود ... اما در
هند ِ این روزها زخمی و ملول از تجاوز و کشته شدن دختری دانشجو، شعار معترضان
این است: We want Justice (ما عدالت می‌خواهیم). هر
دو شعار از سر خشم و نارضایتی است؛ اوّلی اما انگار که متوقف در فرم و شکل است
(نظام ساقط شود و برود پی کارش، «نباشد»؛ همین)، دومی اما سر و کارش با «محتوا»ست
و با آنچه «خواسته میشود». شاید اگر شعار اعراب «الشعب، یرید، اسقاط الظلم» بود؛
تکلیف مردم و میراث‌خواران برآمده از «بیداری اسلامی/بهار عربی» روشن‌تر بود!
.
جناب معینی بگمانم نگاه بسیار ظریف شما به این دو رویداد قابل ستایش است ولی مقایسه آندو بدور از واقعیت مینماید. کشور های خاورمیانه فاقد دموکراسی هستند و مسبب این امر ساختار فرهنگی - مذهبی آنان است که در حکومت های خودکامه آنها تجلی مینماید که شعار تغیر حکومت بجا و منطقی بنظر میرسد. هندوستان یکی از بزرگترین دموکراسی های جهان است که حاکمان آن مادام الاعمر نیستند و براساس انتخابات آزاد هر چهار سال یکبار تغیر میکند . و حتی کارنامه دولت انتخابی بعداز دوسال اول ارزیابی میشود و در صورت عدم لیاقت برکنار میشود. در هند ساختار اصلاح قوانین بنیادی و نهادینه شده و همین اتفاق بسرعت موجب بررسی و اصلاح قوانین مربوطه خواهد شد .
پاسخحذفدقیقا می خواستم خود خواننده به این نتیجه هم برسد؛ از خودش بپرسد مگر بین هندی ها و اعراب چه فرقی هست؟ شما این سئوال را پرسیده و به نظرم پاسخی که یافته اید کاملا درست است
حذفخیلی هم فرقی نمی کند نهایتا که مردم چه شعاری بدهند. مگر شعار مردم ما قبل از انقلاب، استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی نبود؟ الان مستقلیم یا آزاد؟ یا حتی می توانیم به نوع حکومتمان بگوییم جمهوری؟ یا چیزی از اسلام باقی مانده؟
پاسخحذفاصلا ماهیت انقلاب همین است، نتیجه نهایی انقلاب با آنچه انقلاب کنندگان می خواستند، زمین تا آسمان فرق می کند. بنارد شاو جمله معروفی دارد در این زمینه: انقلاب ستمدیدگان را آزاد نمی کند، استثمار گران را عوض می کند.
دلیل ساده اش هم این است که انقلاب یعنی تغییر تاگهانی نوع حکومت توسط مردم و این اتفاق معمولا آنقدر سریع است که خود مردم هم آمادگیش را ندارند و چیزی از پس آن می سازند که شبیه حکومت قبلیست.
تغییر ساختار و فضا، چه فرهنگی و چه سیاسی، چیزیست که باید از درون یک ملت شروع شود تا نماد بیرونی پیدا کند. چیزی که هنوز در ملت خاور میانه (از جمله ایران!) دیده نمی شود. همین است که هرچقدر هم اعتراض و شورش و انقلاب کنند، نهایتا در این چرخه معیوب به سر جای اولشان بر می گردند.