همه دور یک سفره

بعد این همه سال، یعنی از روزی که جد همه ما از بهشت اخراج شد تا به حال، انگار تنها این میدان زورآزمایی های جسمی و ورزش است که همه ما فرزندان آدم را این چنین باشکوه، در میدانی چون المپیک، دور یک سفره جمع می کند. اما کی نوبت پنجه افکنی دوستانه روح ها و معرفت ها خواهد رسید؟ کسی در این میدان، پناه نبرد به دوپینگ قدسیت های خودش و به توپ و تانک و موشک و بمب و گزمه و شکنجه گرانش، و آن معرفت و روحی از سکو بالا برود، که  انسان های بیشتری را از رنج برهاند؛ حتی شده در حد ایده و نظر، که کسی معرفت خود را پیش از زورآزمایی معرفت طلایی نداند. رکوردها، رکوردهای گوارایی باشد؛ از جنس کاستن از محنت ابنای بشر، از جنس مهربانی و وسعت سینه ها.

دیشب، به وقت خودمان، میلیون ها انسان، در دور و نزدیک، به تماشای افتتاحیه المپیک لندن نشسته بودند. شکوه غرورانگیزی بود؛ همان دور یک میدان، و دور یک سفره بودن بنی بشر؛ حالا لااقل در کارزار «تن» ها.

.

پ.ن: دیشب تا حوالی 2.5 شب با مهشاد پای تلویزیون بودم. پخش مستقیم افتتاحیه المپیک و رژه تیم ها را تماشا می کردیم. اسم کشورها را می پرسید و دوتایی در مورد مدل لباس ها حرف می زدیم. من از لباس اسپرت بلغارها خوشم آمد، مهشاد از لباس استرالیایی ها و البته خیلی های دیگر! ... این وسط خیلی افسوس خوردم که پرچمدار تیم ایران، خنده بر لب نداشت ...

.

.

در فیس بوک(+)

.