صد سال پیش، در بامداد روزی چون فردا
(15 آوریل 1912 میلادی)، کشتی تایتانیک(+) با بیش از 1500 مسافر خود غرق شد. این کشتی
بزرگ و پیشرفته بخار، ساوت همپتون در انگلیس را چهار روز پیش تر به مقصد نیویورک ترک
کرده بود که شب به نیمه رسیده، به کوهی یخی برخورد کرد و در کمتر از سه ساعت، و در
حالی که تنها حدود 700 مسافر آن نجات یافتند، به قعر دریا فرو رفت. غرق شدن این کشتی ِ پیشرفته
و مجلل در نخستین سفر دریایی، تعداد زیاد تلفات آن، و البته کشف بقایای این کشتی در
27 سال قبل (عکس)، و ساخت فیلم سینمایی موفق «تایتانیک» در 15 سال قبل(+)، همیشه تراژدی
«تایتانیک» را در صدر توجهات نگاه داشته است. در بررسی علل این اتفاق، آن چه بیشتر
گفته و شنیده شده، حول محور «خطای انسانی» بوده. اما دیشب (جمعه، 25 فروردین 91)، به
مناسبت صد سالگی غرق شدن تایتانیک، شبکه نشنال جئوگرافیک، مستندی (Titanic: Case Closed) (+) پخش کرد که طی آن اثبات می شد چگونه وضعیت جوی و اثر پدیده «سراب»
باعث شده بود به مدت 20 دقیقه، کوه یخی از چشم دیدبانان حرفه ای تایتانیک مخفی بماند
و کشتی کالیفرنیا در نزدیکی تایتانیک متوجه غرق شدن تایتانیک و کمک به آن نشود. محقق
این پروژه «تیم مالتین»(+) برای توضیح ایده خود، علاوه بر مراجعه به مشاهدات شاهدان
عینی، که از سردی ناگهانی هوا، از درخشندگی فوق العاده ستارگان، و از بخار و هاله ای
که بعد از غرق شدن تایتانیک ظاهر شده بود سخن گفته بودند، به آرشیو گزارش های مکتوب
کشتی های هم مسیر تایتانیک در آلمان و انگلیس و به محل حادثه نیز سر زده بود. تیم مالتین
در این پژوهش خود ثابت می کرد که کاپیتان کشتی کالیفرنیا هیچ گاه در مورد علت کمک نکردن
به تایتانیک، دروغ نگفته بود.
.
جدای از اصل یافته تیم مالتین در این پژوهش،
که دیدن این مستند را لذت بخش می کند(+)، آن چه باید مایه تحسین بسیار باشد، قانع نبودن
یک محقق به یافته های پیشینیان است؛ قانع نبودنی که به ارج و قرب علم و تحقیق نزد
جان آدمیان، و غالب شدن دیدگاه انتقادی به یافته های گذشتگان منتهی می شود.
.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر