تاریک و نمور و هراس انگیز

اصلا انگار تگرگ غمِ دیروز و دلشوره فردا تمامی ندارد؛ همه سرمایه های مادی و معنوی کشور را آورده ایم سر صف که آن سر، "انرژی هسته ای" تحویل بگیریم یا نگیریم، مدال استقلال را به گردن داشته باشیم یا نداشته باشیم؛ آن وقت در مدیریت حتی صف های بنزین عاجزیم، خود بنزین و انرژی و اقتصاد و بانک و خط فقر و سواد و امنیت خیابان ها و جاده ها و سرمایه ها و اخلاق که هیچ؛ که هیچ ... چه شده این سرزمین را؟ کدام سرزمین چنین خشکید؟ کدام سرزمین چنین تهی شد از دل های مهربان ... کدام قوم چنین فراموش شد از یاد شوق زندگی؟ ... خدایا! آیا ما را چون یونس ات لانه داده ای توی شکم ماهی؛ تاریک و نمور و هراس انگیز؟ که بگوییم: "لااله الا انت؛ سبحانک انی کنت من الظالمین"؟ ... پس تو کی ما را از غم می رهانی؟