انگلیس، با وصفی که مقامات عالیرتبه
کشور از نقش سو آن علیه جمهوری اسلامی کرده اند و می کنند، و تدارکات دولتی و
سازماندهی رسانه ای و میدانی هر از چند گاه علیه آن، بسیار پیش تر از این که مجلس
ِهمیشه هماهنگ با بالادست بخواهد سطح روابط جمهوری اسلامی را با آن کاهش دهد، باید
از "نعمت" داشتن سفیر در ایران محروم می شد ولی منطق حاکم بر فرمول
تعادل در "داده" و "ستانده" در سیاست حکم می کند که بپذیریم،
با وجود همه این مانورهای رسانه ای و خیابانی علیه دولتمردان لندن در تهران، در قبال این نعمت، نعمت (یا نعماتی) نیز نصیب جمهوری اسلامی بوده که انگلیس با پیشگامی در گشودن خط تحریم بانک مرکزی، به عنوان یک تحریم سخت و بی سابقه
و حتی پیش از اقدام آمریکا، و سپس واکنش "تهاجمی" در قبال مصوبه دیروز مجلس(+)،
خواسته جمهوری اسلامی را از منظری فرادست، در دو راهی تداوم بهره مندی از این نعمت یا نعمات با وجود خلق تقابلی چنین بزرگ در زمینه تحریم های اقتصادی و یا چشم پوشی از آن قرار دهد. جمهوری اسلامی با مصوبه دیروز مجلس راه دوم را برگزیده. این یک اقدام انفعالی (واکنشی) است؛ اگر مجلس، قبل از اعلام رسمی تحریم بانک مرکزی توسط انگلیس، چنین طرحی را تصویب و دولت آن را اجرا کرده بود، آن
گاه وضع فرق داشت؛ آن گاه این ایران بود که می توانست مدعی بی نیازی از رابطه سطح بالا باشد و بگوید که ما دلمان برای سفیر
انگلیس تنگ نمی شود.
.
.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر