محمد نوری میخواند:
...
جان مریم! چشماتو واکن، منو صدا کن
بشیم رَوونه، بریم از خونه
شونه به شونه، به یاد اون روزا ...
.
چه خلسهای است در خیره شدن به «منو صدا کن» و چه تصوری است باشکوه: «شونه به شونه»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر