باید بدانی که بعضی حرفها را نباید "نوشت"، باید "گفت". بعضی حرفها فقط حق "گوش"اند، دست‌کم: اوّل سهم "گوش"اند، بعد چشم، که زل بزند به لب‌های صاحب کلمات که شاید می‌لرزد، به ابر و باران توی چشم‌های آن‌که حرف می‌زند، به انگشت‌هایی که همدیگر را می‌کاوند، به "لمس"هایی که نیستند ولی توی هوا موج می‌زنند و "ببیند" عطر آن طول و عرض یگانه جغرافیایی زمین را ... از همین‌جاست که "فاصله" قدرت خودش را عین سیلی به گونه‌ات می‌کوبد و تو با این واقعیت مهیب روبه‌رو می‌شوی که برخی کلمات نباید "نوشته" می‌شد، از بس که قُوت "فاصله" بود و تو ندانسته بودی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر