.
در تقویم جمهوری اسلامی، امروز (هفده مرداد) روز خبرنگار است. بیست‌ودوسال قبل محمود صارمی (خبرنگار سی‌ساله خبرگزاری رسمی جمهوری اسلامی) به همراه هشت دیپلمات ایرانی، در کنسولگری اشغال شده ایران توسط طالبان در مزار شریف کشته شد (وزیر خارجه جمهوری اسلامی (ظریف) دو سال قبل و سال‌ها پس از اسقاط طالبان از قدرت در افغانستان به یک تلویزیون هندی گفت: «نمی‌توان آینده افغانستان را بدون در نظر گرفتن نقش طالبان ترسیم کرد.»). از آن پس 17 مرداد تبدیل شد به روز خبرنگار اما واقع امر این است که حتی اگر در نظر نگیریم که قتل صارمی و دیپلمات‌ها علاوه بر آنکه ناشی از وحشی‌گری طالبان و بی‌اعتنایی آنان به قوانین بین‌المللی بود، از جمله ناشی از ارزیابی غلط مسئولان وقت وزارت امور خارجه (و در رأس آنان علاءالدین بروجردی؛ مسئول وقت امور افغانستان) از اوضاع مزار شریف نیز بود، نباید از یاد ببریم که نامگذاری یک روز در تقویم به نام خبرنگاران، در مجموع به بهبود جایگاه آزادی بیان و خبرنگاران و روزنامه‌نگاران منجر نشد. کمتر از دو سال بعد از قتل محمود صارمی (در اوایل سال 79)، طوفانی در ایران وزیدن گرفت که در پی آن روزنامه‌ها و مجلات فراوانی برای همیشه توقیف شد. سه سال بعدتر (در سال 82) یک خبرنگار ایرانی-کانادایی (زهرا کاظمی) که مقابل زندان اوین از تجمع خانواده‌های زندانیان عکاسی می‌کرد، بازداشت و چند روز بعد جنازه او از زندان بیرون آمد. در همه این سال‌ها خبرنگاران و روزنامه‌نگاران فراوانی به تبعید خودخواسته تن دادند و از کشور خارج شدند چون امکان کار حرفه‌ای و مستقل را از کف داده بودند، همزمان با این‌که کارتل‌های مطبوعاتی حکومتی به شدت در حال رشد بودند. سازمان گزارشگران بدون مرز در آخرین گزارش سالانه خود (۲۰۲۰) در رتبه‌بندی آزادی رسانه‌ها در ۱۸۰ کشور جهان، ایران را در رتبه ۱۷۳ قرار داده و این همه در حالی که هر سال روز خبرنگار با شکوه تمام(!) بزرگ‌داشته می‌شود. اصرار بر این بی‌صداقتی و جمع بین این تناقض‌ها به تداوم قربانی شدن صدای مردم در مطبوعات و سایر انواع رسانه‌های رسمی تبدیل شده که عوارض سوء آن هویداست.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر