ایرانیان ِ صاحب افتخارات فرهنگی/علمی، به‌دلیل شکست‌های تحقیر‌آمیز تاریخی در برابر "اعراب/مغول‌ها/روس‌ها [منجر به قراردادهای گلستان و ترکمن‌چای]/متفقین [منجر به اشغال ایران در شهریور سال 1320]" گرفتار یک درد مزمن و احساس تحقیر تاریخی بوده‌اند. تاریخ ملل بسیاری مشحون از این نوع تحقیر و شکست‌هاست، برخی چون ژاپنی‌ها اما از دایره بسته آن تحقیرها خود را بیرون کشیدند. پَهلوی‌ها چاره درد را در باستان‌گرایی افراطی دیدند و "انقلاب اسلامی" چاره را در احیا/تاسیس امپراتوری شیعی دیده است. اینکه "نظام" حداکثر امکانات را بسیج می‌کند تا 4درصد جمعیت کشور در کشوری دیگر با پروژه پیاده‌روی اربعین نمایش قدرت "سیاسی/مذهبی" شیعی بدهند، در همین راستاست.
ما از حلقه آن تحقیر تاریخی هنوز نجسته‌ایم. این نقشه‌راه جدید، "ایران" را به کجا خواهد برد؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر