نامه‌ی نود و پنجم

سلامْ یاد ِ پرواز

.

نیچه در «چنین گفت زرتشت» نوشته: «آن که می‌خواهد روزی پریدن آموزد، نخست می‌باید ایستادن و راه رفتن و دویدن و بالارفتن و رقصیدن آموزد. پرواز را با پرواز آغاز نمی‌کنند!»

.

می‌دانی؛ فکر می‌کنم لذت این شاگردی؛ شاگردی برای آموختن ِ ایستادن و راه رفتن و دویدن و بالا رفتن و رقصیدن، انگار که از لذت خود پرواز بیشتر باشد! به همان سیاقی که گفته بود: «لذت دویدن از لذت رسیدن بیشتر است.» ... این که پرواز، پایان شوق پرواز باشد، خیلی ترسناک است. مرگ است. از بر و بار افتادن است.

.

و این که ای خوب ِ پرشکوه؛ خوشا حال شاگردها، خوشا مدرسه و مکتبی با این شاگردها. خوشا، حتی، رویای راه یافتن به این مکتب ... خوشا هم‌مدرسه بودن با تو.

.

.