(1)
وجه بارز
یک نظامی، فرمانبرداری است؛ همانی که در جمله معروف «ارتش "چرا؟" ندارد»،
خلاصه شده. البته این وجه را گاهی «وفاداری» هم می‌شود معنا کرد. حضور بیشتر نظامیان
در عرصه‌های مدیریتی و تصمیم‌گیری، چه به صراحت و به حول و قوه تیر و تانک و تفنگ‌شان
باشد (معروف به کودتا) و چه در چارچوبهای مهندسی شده دیگر، می‌توان موید احساس نیاز
نظام سیاسی غالب به اطمینان از «فرمانبرداری» و پرهیز از "چرا؟"، احتمالا
حتی فراتر از «کارآمدی» تعبیر کرد؛ لااقل برای مدتی معیّن و محدود.
.
.
(2)
بسیاری
از وزرا، نمایندگان مجلس، استانداران، فرمانداران و مدیران اقتصاد شبهدولتی
مملکت، نظامی محسوب می‌شوند. آخرین بار ِ این درخت آهنین، «محمد حسن نامی» است که به
عنوان وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات از سوی احمدی‌نژاد برای کسب رأی اعتماد به مجلس
معرفی شده. این افسر ارتش، پیش از این رييس سازمان جغرافيايی نيروهای مسلح بوده. در
سوابق وی البته یک چیز قابل توجه دیگر هم هست: «دکترای مديريت کشورداری از دانشگاه
کيم ايل سونگ کره شمالی».
.
(3)
احتمالا
یکی از جذاب‌ترین لیست‌های دنیا، لیست سرفصل دروس و منابع درسی «مدیریت کشورداری» در
دانشگاه‌های کره شمالی باشد؛ همچنین ملیت دانشجویان، همچنین پست‌های بعدی فارغ التحصیلان
این رشته!
.
(4)
دنیا،
دنیای ارتباطات است. حالا خبر از تولید یخچالهایی می‌رسد که قابلیت اتصال به اینترنت
دارند. آموزش‌های آنلاین مجازی به سرعت در حال رشد است و ارتباطات به عنوان شاخصی مهم
در توسعه انسانی، مورد توجه روزافزون است. کافیست برای درک سرعت توسعه ارتباطات (اینترنتی،
ماهواره‌ای، تلفن‌های همراه، و بنگاه‌های خبری و ابزارهای اتصال به شبکه‌های جهانی)،
اوضاع کنونی را حتی در کشور خودمان، با اوضاع ده سال قبل مقایسه کنید. متاسفانه در
کشور ما از جمله سیستم ارتباط اینترنتی – به عنوان محور توسعه در حوزه ارتباطات - گران،
به شدت کند و گاه اگر نه رسما، ولی در عمل واقعا «تعطیل» است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر