چه تصوری از 200 سال دارید؟
.
200 سال را، اگر نه خیلی آسان، ولی می شود
توی دل تاریخ حیات بشر گم کرد؛ سوزنی در انبار کاه.
همین الان انسان هایی هستند که به اندازه
نصف آن، می توانند عمر کنند
200 سال زیاد نیست
ولی در این 200 سال گذشته، زمین را، ما
ابنای بشر، بسیار بسیار بیشتر از قبل از بین برده ایم
...
متن زیر، از یکی از سخنرانی های کورت ونه گات، نویسنده شهیر آمریکایی، من یکی را خیلی تحت تاثیر قرار داد. این سخنرانی در کتاب
«مرد بی وطن» با ترجمه حسین شهرابی توسط انتشارات کاروان منتشر شده.
...
«... عموزاده های نزدیک ما، گوریل ها و اورانگوتان ها و شمپانزده ها و بوزینه ها، این همه مدت را خوش و خرم گذرانده اند و فقط هم سبزیجات خام خورده اند، در حالی که ما نه فقط غذای گرم تهیه کردیم، بلکه داریم کلک این سیاره مفرح حیات پرور را در عرض کمتر از دویست سال می کنیم، به خصوص با ساختن این ماشین های قام قام ترمودینامیک که با سوخت فسیلی کار می کنند.مایکل فارادی انگلیسی فقط 172 سال قبل اولین ژنراتور الکتریکی را ساخت.کارل بنز آلمانی فقط 119 سال قبل اولین اتومبیل را با موتور احتراق درونی ساخت.اولین چاه نفت را در آمریکا، که حالا سوراخ خشک است، ادوین ال. دریک فقط 145 سال قبل در تیتوسویل پنسلوانیا ساخت.البته برادران رایت آمریکایی اولین هواپیما را فقط 109 سال قبل ساختند و پرواز دادند. سوخت آن هم گازوییل بود.می خواهید بگویید نمی شد جلوی این قام قام مقاومت کرد؟دام پهن شده برای احمق ها.سوخت های فسیلی چقدر راحت آتش می گیرند! بله، و ما هم در حال حاضر تقریبا تا آخرین قطره و چکه و قُلُپش آتش زده ایم به مالمان. چیزی نمانده تمام نورها خاموش شوند. دیگر برقی در کار نخواهد بود. همه جور حمل و نقل دارد متوقف می شود و سیاره ی زمین خیلی زود صاحب پوسته ای می شود از جمجمه و استخوان ها و ماشین آلات مُرده.و هیچ کس نمی تواند هیچ کاری برایش بکند. بازی را باخته ایم.سوروسات شما را به گند نمی کشم، اما حقیقت این است: ما منابع سیاره مان را بر باد داده ایم، از جمله هوا و آب را، طوری که انگار فردایی در کار نخواهد بود، به همین خاطر هم حالا دیگر فردایی در کار نخواهد بود.»
.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر