نُه دی و ایمانی که کامل نشد

تدارک وسیع نرم افزاری و سخت افزاری برای جا انداختن "نه دی" به عنوان یک حرکت مردمی، به این دلیل که فقط طرفداران، بی هراس از باتوم و اشک آور و دست بند و زندان می توانند در مانورهای خیابانی امن و آرام شرکت کنند، حتی با وجود تکرار هر ساله این تدارکات، "نه دی" را به پدیده مردمی تبدیل نخواهد کرد (این البته انکار وجود طرفدار نیست). ادعای پهلوانی داشتن و دور قهرمانی زدن در زمینی که رقیب مجال امن و آرامی برای خودنمایی در آن ندارد، دلی را در ژرفا گرم و شاد نمی کند هر چند که به کار نقش و نگار ایوان آید. اگر نُه دی برآیند نیروی مردمی ِ صرف بود، باورمندان باید فضای سیاسی را رقیق تر می ساختند و می خواستند، چه آن که ظاهرا باید ایمان می آوردند به این که مرکز ثقل رویکرد مردم، معترضان را به هیچ می انگارد؛ در حالی که فضا بسی سنگین تر شد. نُه دی ایمانی ناتمام است که باید ذات وجودی خود را مدیون تبلیغات وسیع رسانه های انحصاری علیه اعتراض های روز عاشورای سال 88، بداند که در آن قاطبه معترضان، عده ای اهانت گر به ساحت امام حسین (ع) معرفی شدند و البته به سیاق گذشته، مجال دفاع از خود نیز نیافتند. پیشتر از آن، تحریک احساسات مردمی با نشان دادن تصویر پاره شده بنیانگذار فقید جمهوری اسلامی، حاصلی، چندان در خور، در پی نیاورده بود. بی ایمانی به مردمی بودن نه دی، قدری بیشتر از یک ماه بعدتر هم واضح بود؛ وقتی راهپیمایی 22 بهمن آن سال با تدابیر شدید و بی سابقه امنیتی برگزار شد و در آن، بر گردن داشتن شال سبز نیز جرم بود!(+)

.

.

لینک و کامنت های این پست در گوگل پلاس(+)

.