خرمگس مال این روزهاست؛ بخوانیدش

اتل لیلیان وینیچ انگلیسی حدود 120 سال قبل "خرمگس" را نوشت؛ داستان انقلابی ایتالیایی با نام مستعار "خرمگس" با یک پس زمینه "متعادل" و "ستایش برانگیز" عاشقانه. در این رمان فعالیت سازمان "ایتالیای جوان" طی سالیان سی تا چهل قرن نوزدهم ترسیم شده. خسرو همایون فر به خوبی آن را به فارسی ترجمه کرده و شناسنامه کتاب (انتشارات امیرکبیر) نشان می دهد که پیشتر این کتاب در سال 1343 نیز منتشر شده است.
خیلی زود روند معمولا ناهمراه نخستین صفحات هر رمانی، در رمان "خرمگس" تمام می شود و برای خواندن صفحات بعدی و بعدی سُر می خوری. شرایط اجتماعی – سیاسی کنونی کشور هم در انرژی دادن برای خواندن ادامه رمان بسیار موثر است. به همین دلیل "خرمگس" حتما یکی از کتاب هایی که باید این روزها خواندش. چند جمله و پاراگرافش را برایتان انتخاب کرده ام؛ ولی خواهش می کنم با خواندن این چند جمله درباره کل فضای "خرمگس" قضاوت زود هنگامی نکنید
*

مهلک ترین سلاحی که من می شناسم هجو کردن است. اگر شما یک بار موفق شوید که "ژزوئیت"ها را مسخره کنید و مردم را وادار سازید تا به آنان و ادعاهایشان بخندند، بدون خونریزی، آنان را شکست داده اید
.
اصل نادرست است نه مشی این و آن / کدام اصل؟ قدرت سیاسی پاپ؟ / فقط همین؟ این جزیی از خطای کل است. اصل نادرست این است که هر مردی بتواند با قدرت دربند کشیدن و آزاد ساختن، بر دیگری حاکم باشد. برقراری چنین رابطه ای میان یک نفر و همنوعانش نادرست است
.
کوتاه کردن دست حکومت فی نفسه پایان کار نیست بلکه وسیله ای برای رسیدن به پایان کار است و آن چه ما واقعا در طلبش هستیم دگرگون ساختن روابط میان انسان هاست، آن وقت باید به نحو دیگری دست به کار شوید. عادت دادن مردم ناآگاه به منظره خون، طریقه بالابردن ارزشی که آنان برای حیات بشری قائلند، نیست
.
آیا آن روز را که بر دستت بوسه زدم و تو به نحو رقت انگیزی از من خواهش کردی: دیگر هرگز این کار را نکنید، به یاد داری؟ من می دانم که نیرنگ بی شرمانه ای بود؛ ولی تو باید آن را ببخشی؛ اکنون نیز بر آن نقطه از این نامه که نامت را نوشته ام بوسه می زنم. بدین ترتیب، تو را دوباره بوسیده ام، و هر دو بار بدون رضایت تو. دیگر حرفی ندارم. خدانگهدار عزیزم.