صد المپیک هم خاطره "تیان آن من" را از خاطر نخواهد برد

الا ای چین! تو که هنوز به قصابان میدان تیان آن من پناه می دهی، تو که نَفَست به نفَسِ زندان و سانسور بند است، تو نباید میدان دار المپیک می شدی اما دنیا، دنیایِ بده – بستان های سیاسی - تجاری است؛ این یعنی: بشر – مَشر سیخی چند؟! این یعنی سقوط ... جایی که سوزن ها برای دوختن لب ها همیشه به صف ایستاده اند، تماشای کسانی که برای دیدن از اینجا به آنجا رفتن مشعل المپیک صف بسته اند، حال به هم زن است. اما دیدن تک مردان و زنانی که در اعتراض به تو، بر آتش مشعل المپیک پکن فوت می کنند، لذت بخش است؛ و این یعنی برای کسانی هر چند کم شمار هنوز "بشر" مقدس است ... چین! بدان صد المپیک هم خاطره "تیان آن من" را از خاطرها نخواهد بردا

*

عکس بالا: تصویر یک دوچرخه و دوچرخه سوار له شده در میدان تیان آن من پکن در جریان اعتراضات سال 1989