راستش را
بخواهید، به عنوان یک بلاگر، و عموماً سیاسی و اجتماعی‌نویس، سالگرد پیروزی انقلاب
را سوژه‌ای نمی‌دانم که بتوانم با سکوت از کنار آن بگذرم. به نظرم رسیده بود کسی
از انقلابیون را تصور کنم در بهمن 57 و روزنامه‌های بهمن 93 کشور را بدهم دستش
ببینم چه می‌کند؛ از بشارت یک وعده غذا در روز تا مجلسی با اکثریتی مورد اتهام، از
سانسور تا اقتصاد و محیط زیست مضمحل، از جنس نورچشمی‌ها تا مغضوبین، از موشک تا
مذاکره برای تحریم، از فساد تا فقر، از دشمنانی در همسایگی تا دوستانی فقیر در
دور، از انرژی هسته‌ای تا ماهواره در فضا، از سردارانی در عراق و سوریه و لبنان تا
سردارانی در بورس و همه‌جا، از همه خبرهای
پیشرفت در نانو تا تعداد مقالات و تعداد دانشگاه‌ها و دانشجویان و حوزه‌ها و طلاب
و سدها و جاده‌ها و گاز و برق و آب لوله‌کشی،
از استقلال از آمریکا و انگلیس تا بیداری اسلامی؛ بد و خوب؛ مفصل! ... یک جور سفر
در زمان، که بعد ببینیم این‌ها به «انقلاب»ش می‌ارزد؟ ... چند باری هم نوشتم و
پاک کردم؛ حس می‌کردم خیلی دارد تکراری می‌شود. بعد به نظرم رسید فقط یک خبر به آن
انقلابی برسانم و برگردم؛ این که بداند صدا و سیمای جمهوری اسلامی، با همه داشته و
نداشته‌های این 36 ساله‌مان، سالهای سال است حتی متن کامل سخنرانی بنیانگذار
جمهوری اسلامی را در روز ورود به کشور پخش نمی‌کند، چه رسد به مصاحبه و سخنرانی‌های
نوفل لوشاتو ...
.
یاد شهدا و
آرزوهایشان به خیر.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر