سلام عطر لحظه‌های سکوت
.
از سهراب خوانده بودم: «آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ»؛ و
فکر کرده بودم: وه که این، چه آشنایی کامل و تمام کننده‌ای می‌تواند که باشد.
.
وقت نجوا با «آن وسعت بی‌واژه»، یاد مرا یاد کن ...
دعاکرده‌ام که دعایم، یادت نرود؛ اجابت‌اش را تو خوب خواهی
دانست.
.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر