نامه‌ی سی و هفتم

سلام فرصت ِ سوختن

سعدی گفته بود: «هر که هوايي نپخت يا به فراقي نسوخت / آخر عمر از جهان چون برود خام رفت»

نمی‌دانم بیشتر به بشارت می‌ماند این، یا به تسلّا.

گنگ که نمی‌گویم؟

.