«گزاره های دینی انگشت هایی هستند که خدا می خواهد به واسطه آنها حقایقی را به ما نشان دهد. فرد مومن کسی است که گزاره های دینی را همچون انگشتی می بیند که به حقایقی اشاره می کنند. اما فرد معتقد کسی است که شیفته خود این گزاره ها، الفاظ و تعابیر شده است. شخص معتقد، برای لفظ و کلمه، قداست قائل است، نه برای روح یا پیام آن ... در قدیم جاده ها مثل امروز نبود. ممکن بود در اثر وزیدن توفان شن، جاده کاملا محو شود و کاروانیان راه را گم کنند. در آن ایام برای پیشگیری از این وضعیت، در هر چند فرسخ یک منار بزرگ می ساختند و در رأس آن منار یک فانوس قوی روشن می کردند تا اگر کسی راه را گم کرد، حرکت خود را با دیدن فانوس تنظیم کند. به این منارها «عَلَم الهدی» یا «علم الطریق» می گفتند. به نظر من، گزاره های دینی علم الهدی هستند. خاصیت آنها این است که غیر خود را نشان می دهند. منار، راه نیست، نشاندهنده راه است. حال اگر کسی منار را بغل کند و ببوسد، از راه باز خواهد ماند.»
.
مصطفی ملکیان – کتاب «مشتاقی و مهجوری»
- ص 149
.
.
خوشحال میشم این پستمو بخونید
پاسخحذفhttp://mdelkash.blogfa.com/post-269.aspx