نه این که رسیدن به قله، خرج و خستگی و
کوفتگی نداشته باشد، کوهنوردان اما باید که به قله ایمان داشته باشند؛ ایمان به
این که در قله، خنکای افتخار هست و نوش توانمندی. اما اگر بهای این صعود، از بهای
ایمان بیشتر باشد، و بلندگوها مدام در گوش کوهنوردان بخوانند که یا بالا می روید،
یا می بریم تان، چه کسی است که وجود و بقای آن ایمان را تضمین کند؟
.
و قرار نبود «غنی» شدن عنصر اورانیوم
به «فقیر» شدن مردمان یک سرزمین منجر شود؛ اما شده. این را ریال نحیف تر و طلای گران
تر و صف های طویل جیره بندی مرغ نشان می دهد. انرژی هسته ای برای انرژی دادن به
کار و زندگی مردمان بود؛ نبود؟ پس چرا باید انرژی هنوز تولید نشده در صف های پشت درهای
بی عرضگی مدیران اقتصادی این مملکت هدر شود؟ چرا انرژی ها را نسیه هزینه می کنیم؟
.
.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر