(1)
حجت الاسلام قرائتی خیلی برای جا انداختن
«نماز» زحمت کشیده. اقامه نماز دغدغه اوست؛ اگر که حرف ها و برنامه هایی را که پیگیری کرده، معیار قضاوت
قرار دهیم. راه انداختن ستاد اقامه نماز و برگزاری اجلاسیه های سالیانه نماز در شهرهای مختلف که با پیام رهبری و با حضور مقام های عالی رتبه افتتاح می شود، حاصل پیگیری های اوست. با این همه
اظهار نظر چند روز قبل او نشان می دهد که تا چه حد ناامید شده و منتقد است. او گفته(+):
«در طول جنگ وقتي دعا مي کرديم، مي گفتيم «خدايا آبروي ما را جلوي رزمندگان اسلام و
شهداي اين جنگ مبر»، بعد از رحلت امام در دعاهايمان مي گفتيم «خدايا به آبروي امام
و شهداي اسلام، آبروي ما را مبر»، اما حالا بايد بگوييم که «خدايا! آبرويمان را جلوي
شاه عباس نريز» ... فردا که بميريم، شاه عباس در آن دنيا به ما مي گويد که من به عنوان
يک شاه طاغوتي در کاروانسراهايم مسجد مي ساختم که مردم در آن نماز بخوانند و در راه
کربلا، مسجد ساختم آن وقت شما بعد از 32 سال از انقلاب، با اين همه پول نفت، نتوانستيد
به تناسب جمعيت تان، مسجد بسازيد ... بايد به سمتي پيش رويم که در هر کوچه، يک مسجد
داشته باشيم»
.
(2)
مهر سال 75، ششمین اجلاسیه سراسری نماز
در زنجان برگزار شد. من و چند نفری از دوستان دانشجوی بسیجی، دست اندکار انتشار خبرنامه
روزانه این اجلاسیه بودیم؛ بی ادعا رفته بودیم تا کاری بکنیم؛ بی جیره و مواجب هم؛
باور کنید! نزدیک اعاظم و اکابر شده بودیم و خوب حس کردیم که اجلاسیه با چنان عنوانی،
عجب چیزی می شود؛ باید از نزدیک دید و درک کرد! خیلی ها آمده بودند؛ از خود رفسنجانی،
که رییس جمهوری بود (و در همان سخنرانی افتتاحیه طعنه زد به کسانی که به جا آوردن بیش از اندازه تعقیبات نماز،
محصول بی کار بودن شان است)، تا کلی وزیر و وکیل و استاد دانشگاه و چهره های تلویزیونی.
دو مسجد در ورودی شهر از سمت تهران و تبریز، یادگار برگزاری این اجلاسیه است. هزینه سنگینی برای برگزاری مراسم انجام شد.
از کار ضربتی برای تکمیل سالن ها در دانشگاه آزاد که محل برگزاری اجلاسیه بود گرفته تا بسیج
همه هتل و مراکز اقامتی شهر برای اقامت مهمانانی که آمده بودند «نماز» را جا بیندازند.
پذیرایی گسترده ای هم انجام شد، بعضی شیرینی های رویال را برای اولین بار در این اجلاسیه دیدم.
و البته خود قرائتی را هم از نزدیک! ...
این اجلاسیه در همه سال های بعدی اش تکرار شده، اما نتیجه: «ممکن است شرمنده شاه عباس شویم حتی»
این اجلاسیه در همه سال های بعدی اش تکرار شده، اما نتیجه: «ممکن است شرمنده شاه عباس شویم حتی»
.
(3)
اولویت ها دچار اشکال های جدی و بزرگ نیست؟ ما مسجد کم داریم یا نمازگزار؟ رفته و دیده اید مساجد را وقت نماز؟ بعد، مسجد بی نمازگزار، فقط به کار مجلس ترحیم و عزا نمی آید؟ اصلا مهم است که نمازخانه ها، نمازخوان هم داشته باشند؟
.
(4)
«برپاداشتن نماز، نخستین ثمره و نشانه حكومت
صالحان است»؛ این را مقام رهبری بیست سال قبل در اولین پیام برای اولین اجلاسیه نماز نوشته
بود(+). ممکن است قرائتی این را فراموش کرده و یک سره خواسته باشد شرمنده شاه
عباس شود؟ حالا حتی بدتر: در خبرها آمده که «به دستور وزارت اطلاعات دو کلیسای مسیحی
که در تهران به ثبت رسمی رسیده‌اند از ارائه خدمات به زبان فارسی منع شده‌اند»(+).
یعنی این همه اشتیاق به مسیحیت بین فارسی زبان ها و فارسی فهم ها زیاد شده؟
«صالحان» و «حکومت» چه رابطه ای با هم
گرفته اند آقای قرائتی عزیز که کار به اینجا کشیده؟
.
.
تا کی می خواهند از واقعیت فرار کنند.عملکرد بد آقایان مردم رو به شدت دین زده کرده است.
پاسخحذف