(1)
در دقایق پایانی بازی دیشب فوتبال تیمهای
ایران و کره جنوبی (مقدماتی جام جهانی برزیل)، آندریانیک تیموریان وقتی که داشت برای
تعویض از زمین بازی بیرون می آمد، به رسم مسیحیان، با دست بر سینه و پیشانی نشان صلیب
کشید. به نظرم صحنه زیبایی بود، و نماد و نشانی، هر چند کوچک، از تنوع و تکثر در ایران
و تیم «ملی» ایران. چنین نشانه هایی پیام رواداری و همزیستی به جامعه می دهد. پیام
هایی از این دست، البته بسیار کم‌اند.
.
(2)
یکی از شعارهای بنیادین انقلاب اسلامی در
ایران، شعار وحدت شیعه و سنی بود. هنوز هم ابتکار مرحوم آیت‌الله منتظری در نامیدن
حد فاصل روز میلاد حضرت پیامبر اکرم به روایت اهل تسنن و به روایت اهل تشیع، به اسم
هفته وحدت، گرامی داشته می‌شود. هنوز هر ساله در قالب بودجه‌های فرهنگی، برای مساله
وحدت، پول خرج می شود. ولی وقتی پای عمل، فراتر از شعار، می رسد، کار لنگ نمی‌زند؟
.
(3)
چند وزیر، چند معاون رئیس جمهوری و وزیر،
چند استاندار، چند مدیرکل و چند معاون مدیر کل در کشور هست، که نه مسیحی و یهودی، که
مسلمان سنی مذهب باشند؟ در بین اعضای تیمهای ورزشی ِ ملّی چطور؟ چند خیابان و میدان
به اسم بزرگان ادیان و مذاهب غیراسلامی و غیرشیعی است؟
.
(4)
«وحدت» سود سرمایه «مدارا»ست. غیر این،
شاید که وحدت، دعوتی باشد به سکوت و اجابت ِ صرف ِ اکثریت.
.
.
.
کامنتها در پلاس(+)
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر