چرا پاکیزگی شهرها جدی گرفته نمی شود؟

یک کاربر گوگل پلاس چند روز پیش در کنار پنج عکسی که از خیابان های تهران آپلود کرده و به اشتراک گذاشته بود، نوشت: «این قضیه آشغال رفته رو اعصابم. آخه چرا تو خیابون آشغال میریزین؟ واقعا چرا؟ چی فکر میکنین؟ که یکی دیگه جمع کنه؟ میبینین که نمیکنه (بگذریم از اینکه آیا اصلا این فکر که من بریزم و اون جمع کنه درسته یا غلط). شهر کثیف رو به شهر تمیز ترجیح میدین؟ نع؟ پس چی؟ یکی از این آدمهایی که آشغالشو میندازه تو کوچه و خیابون، دلیلشو به من بگه.»(+)

.

شهره زبیری که متن بالا را نوشته، قطعا تنها کسی نیست که از کثیف بودن معابر عمومی خشمگین است و ناراحت، و البته تهران هم مطمئنا تنها شهری نیست که شهروندانی بی مبالات به تمیزی دارد.

.

اگر کشورهای توسعه یافته، مشکلی به اسم دفع زباله ها دارند، یک گام مهم عقب تر از آنها، ما مشکلی به اسم پخش زباله در محیط زیست نیز داریم! جوی های آب، سطل روان زباله و خاکروبه است و کوچه و خیابان و طبیعت، از کوهستان گرفته تا سواحل دریا در شمال و جنوب کشور و حاشیه جاده ها، همه سطل های زباله بی انتهای عده ای از مردم است که «خوشبختانه» نمی توان به راحتی به آن ها، «دشمنان پاکیزگی» نام گذاشت که هر کدام را بشناسید، می بینید که حرمت نظافت خانه و محل کسب و اتومبیل خود را عموما به خوبی پاس می دارند. بر این پخش زباله ها، البته این مصیبت را هم اضافه کنید که سهم زباله های پلاستیکی در بین زباله ها، به شدت در حال رشد است.

.

شاید بیراه نباشد اگر بپذیریم که بر اساس تجربه «استفاده از کمربند ایمنی»، کوتاهی اصلی از سوی نهادهای حکومتی در این باره صورت پذیرفته و این روند، ادامه دارد. استفاده از کمربندهای ایمنی وقتی نهادینه شد که نهادهای حکومتی، چه خودروسازها که برخی برای صرفه جویی اساسا کمربند ایمنی را از خودروهای تولیدی خود حذف کرده بودند، چه نیروی انتظامی و چه رسانه ها، برای جا انداختن الزام استفاده از کمربند دست به دست هم دادند. در مورد نظافت شهری و حفظ محیط زیست متاسفانه این عزم هنوز شکل نگرفته و اگر اقدام چندی پیش شهرداری تهران را در انتخاب روز 21 تیر به عنوان روز بدون نایلکس، در نظر نگیریم، عملا نهادهای حکومتی به مساله نظافت کاملا بی اعتنا هستند و عجب است که این نشانه «ایمان»، بر اساس النظافة من الایمان، در حکومتی بر مبنای ایمان الهی چنین مهجور و منکوب است!

.

سازمان های عریض و طویل فرهنگی شهرداری ها و صدا و سیما و رسانه های دیگر کار فرهنگ سازی در این زمینه را جدی نمی گیرند یا حتی به آن کلا فکر نمی کنند (باید چنان جو تبلیغی منفی علیه شهروندان بی مبالات به نظافت شهری بر کشور حاکم شود که فرد متخلف از اقدام خود احساس شرم کند. در این باره نمونه کارهای متروی پاریس را علیه کسانی که حقوق عمومی را رعایت نمی کنند، ببینید(+))، نیروی انتظامی بر خلاف نص صریح قانون که پرتاب زباله از خودرو جریمه دارد، از اعمال قانون در این باره خودداری می کند، سازمان های خدمات شهری شهرداری ها، جدای از این که سطل های زباله معابر را منظم و مرتب تخلیه نمی کنند، از ایجاد ارتباط منطقی و مستقیم بین تعداد سطل های زباله و زباله تولیدی عاجزند و کارگران زحمت کش زیر مجموعه را به حداقل تجهیزات بهداشتی و همچنین تجهیزاتی که متناسب با حجم زباله ها به کار آنان سرعت ببخشید، مجهز نمی سازند. با این همه شهروندان وظیفه شناس نباید از اعتراض خودداری کنند، باید که تشکل های غیردولتی و وبلاگ ها و کمپین ها برای هشدار و فشار بر نهادهای حکومتی شکل بگیرد. باید مدیران رسانه های محلی تحریک به اقدام شوند. باید این جوی های خرد و کوچک دوستداران پاکیزگی به هم بپیوندند. چه بسا نهادهای حکومتی، سکوت دوستداران پاکیزگی را حمل بر رضایت از خود کرده اند!

.

در شهری که چشمان مردم به زشتی زباله ها عادت کند، به بقیه زشتی ها نیز عادت می کند. زباله، دور انداختنی است و آراستن شهر با دور انداختنی ها، شهر را از «انسانی بودن» دور و دورتر می کند.

.

این پست و کامنت ها در پلاس(+)
عکس اول متن: با راهنمایی runy key از اینجا(+)

.

شرح عکس های ادامه: این عکس ها را در ساعت و تاریخ های مندرج در روی هر عکس، فقط در بندرعباس گرفته ام (آلبوم کامل:+). شهری که مهم ترین بنادر تجاری ایران را در اختیار دارد و شهردارش، نوروز امسال، این جا و آن جا به مسافران نوروزی، ورودشان را به «پایتخت اقتصادی ایران» خیر مقدم گفته بود.

.