آرمانگرایی یا نتیجه گرایی؟

انگار هیچ کسی ذوق زده نشد وقتی که کروبی اعلام کاندیداتوری کرد؛ لااقل در دنیای مجازی، لااقل تر در وبلاگ هایی که من می بینم و می خوانم. حتی بعضی ها غیرمنصفانه و شدید به او تاختند که تو کجا و "اصلاحات" کجا؟! خیلی ها هم مثل من هنوز گیج اند؛ چقدر بد است این گیجی سیاسی! این که ندانی خاتمی بیاید خوب است یا بد است، این که کروبی رأی می آورد یا نمی آورد؛ این که اوضاع به نفع چه کسی است در روستاها و شهرهای کوچکی که حزب پادگانی سال هاست ذره ذره و خروار خروار رأی مردم ساده دل و پُرشمار را می سراند به سوی خودش. اعتراف می کنم که چنین دیدگاهی ریشه "نتیجه گرایانه" دارد و نه "آرمان گرایانه" و به خودم هم با تردید حق می دهم در کابوسی که ایرانِ امروز را محاصره کرده، آرمانگرا نباشم! ... کیهان نوشته که افراطی ها با کاندیداتوری کروبی سرد برخورد کرده اند؛ گو این که می خواهد بگوید هر کسی منتظر خاتمی است، افراطی است؛ چه بازی کثیفی است این، و کیهان چه استاد اعظمی در این تیپ بازی ها! ... با این اوضاع به نظر می رسد آن موجی که به قول محمدعلی نجفی باید راه می افتاد تا می شد بر اساس آن اصلاح طلبان از زیر بار فشار دولت حاکم در حمایت از رییس جمهور فعلی خارج شوند، فعلا به راه نیفتاده! اشتباه از کروبی بوده که خیلی بدموقع آمد یا اشتباه از موجی که بلند نشد و یا کار، کارِ موج مصیبت های بزرگی است که دولت نهم بلندشان کرده و همه موج های دیگر آن زیر خفه شده اند، هنوز معلوم نیست! دنیای سیاست، که لذتش ارزانی همان سیاسی بازان، کمتر مجال انتخاب بین بهترین و بهتر یا بهتر و بِه را به دست می دهد؛ خیلی جاها تو ناچاری بین بد و بدتر و بدتر و بدترین یکی را انتخاب کنی؛ و این جاست که کار سخت می شود ... /ا