نوشتن هم مثل دویدن، پیانو زدن و هر فعالیت دیگری است: تنها زمانی در آن پیشرفت می کنید که پیوسته و مدام انجامش دهید. در انزوا و برای خودتان ننویسید، چون اگر کسی نوشته هایتان را نخواند، متوجه نمی شوید که نوشته تان اصلا به درد بخور هست یا نه. من هنوز همین طورم؛ یعنی تا وقتی کتاب تازه ام را نمی دهم بک نفر بخواند نمی دانم آیا چیز به در بخوری نوشته ام یا نه. با گروهی از دوستان یا یک کلاس نویسندگی در ارتباط باشید، با کسانی که به برنامه نوشتن تان نظم می دهند و شما را وادار می کنند با جدیت به این نظم پایبند باشید.
* تریسی شوالیه / نویسنده "دختری با گوشواره مروارید"؛ با چهار میلیون نسخه فروش
چشم
پاسخحذفبروزم با :
پاسخحذفاز درس منتظری تا درس به آمریکا