۱۳۹۰ آبان ۱, یکشنبه

دستان نرودا


"از زمانی که تصادف کردم و یکی از انگشتانم شکست و تا چند ماه نتوانستم از ماشین تایپ استفاده کنم، به عادت دوران جوانی برگشته ام و با دست نوشته ام. وقتی انگشتم بهتر شد و می توانستم مجددا تایپ کنم متوجه شده ام اشعاری که با دست می نویسم پر احساس تر هستند و صورت تجسمی آن ها، راحت تر تغییر پیدا می کند. رابرت گِریوز، شاعر انگلیسی، در مصاحبه ای گفت برای فکر کردن تا آنجایی که امکان دارد نباید در اطرافت وسایل غیردست ساز وجود داشته باشد. او می توانست این را هم اضافه کند که شعر باید با دست نوشته شود. ماشین تایپ، مرا از ارتباط عمیق تر با شعر گفتن جدا کرد و دستانم دوباره مرا به آن نزدیک کردند".
.
.
پابلو نرودا، مصاحبه با پاریس ریویو، ژانونه 1970
.
.

۱ نظر:

  1. کامنت ها در گودر:
    .
    .
    faezeh D - پس برای همینه ما نرودا نمی شیم! چون با دست نمی نویسیم و تایپ می کنیم!‏
    .
    من - از وقتی اینو خوندم، درد ننوشتن با قلمم خیلی عودت کرده، بد فرم :(
    .
    سکوت مریم - مداد آقا مداد!
    معجزه است اصلن
    .
    saber khosravi - با گچ رو تخته
    .
    من - خودنویس با نوک پهن و جوهر سبز روی کاغذ سفید ... یادش به خیر :)
    .
    saber khosravi - بابا چقدر شما جناب معینی با کلاس بودین !
    خودنویس با نوک پهن و جوهر سبز !؟
    هاهاها
    .
    من - هنوز خودنویس دارم، گاهی می نویسم ولی خیییلی خیلی کم
    .

    پاسخحذف