146

سلام خوب

.

سورن کی‌یرکگور در «ترس و لرز» نوشته: «هر کس به قدر توقع خویش بزرگی یافت. یکی با توقع امر ممکن بزرگی یافت و دیگری با توقع امر ابدی اما آن کسی که ناممکن را می‌خواست، از همه بزرگ‌تر شد.»

.

این قدر غصه‌ام می‌گیرد وقتی که نمی‌توانم خودم را قانع کنم که آیا اساسا «بزرگی»، دغدغه من هست؟ بعد دوست دارم سکوت کنم و روان خودم را بخراشم ... بعد باد عطر تن تو را می‌آورد از قله قاف، و من آرام می‌گیرم ... همه همین که: سپاس عطرآگین، ممنون بهانه بزرگی.

.

.