علی مطهری (نماینده تهران در مجلس و نایب رییس مجلس) عصر امروز
(28 مرداد 95) به دعوت شورای هماهنگی حامیان دولت تدبیر و امید در سالن اجتماعات دانشگاه
آزاد زنجان سخنرانی کرد. ورود به محل سخنرانی آزاد بود و علی مطهری، 50 دقیقه در سالنی
مملو از جمعیت که بارها صحبت‌های او را تایید کردند، به ایراد سخن پرداخت.
او در ابتدا با اشاره
به اظهارات یکی از سخنرانان پیش از خود که از شهید مطهری با عنوان "دکتر مرتضی
مطهری" یاد کرده بود، گفت: ایشان با وجود تدریس در دانشگاه تهران، فقط تحصیلات
حوزوی داشتند. اطلاق "دکتر" به برخی افراد شاید شأن آنان را بالا ببرد ولی
معلوم نیست درباره همه چنین باشد.
* برخی از مهم‌ترین گزاره‌های سخنرانی وی به این قرار است:
فسادهای مکرر در جامعه نشان می‌دهد که ساختار و سازمان جامعه ایراد دارد. این البته ادعاست و اگر
اثبات شود، چه بسا باید برای رفع مشکل، قانون اساسی را اصلاح کنیم.
هر چه از تاریخ وقوع انقلاب دورتر شده‌ایم؛ خلوص نیت‌ها کاهش و اختلاف‌ها افزایش یافته است.
برخی (چه در بین اصولگرایان و چه اصلاح‌طلبان) دچار قدرت‌پرستی
شده‌اند. البته قدرت‌طلبی که فی‌نفسه مذموم نیست با قدرت‌پرستی فرق دارد؛ قدرت‌پرستان،
"قدرت" را معبود خود قرار می‌دهند و حاضر به ترک مسند قدرت حتی با وجود کسی
صاحب‌صلاحیت‌تر از خود، نیستند.
این طور نیست که چون روی انقلاب ما اسم "اسلامی"
هست، مصون از آسیب باشد؛ همه چیز به رفتار ما بستگی دارد.
دولت در عرصه سیاست خارجی موفق عمل کرد؛ از انزوا خارج شدیم
و تا حد بسیار زیادی ایران‌هراسی که خواست اسراییل بود، افول کرد هر چند هنوز اعراب
دچار این مسئله هستند.
برجام یک فرصت است؛ می‌توانیم از ده درصد آن استفاده کنیم یا
از صددرصد فرصت آن. اشکال‌تراشی‌های نادرستی علیه برجام صورت می‌گیرد.
باید از حضور اوباما نهایت استفاده را کرد؛ عاقل‌تر از همه
روسای جمهوری آمریکا بوده و معلوم نیست بعد از او چه کسی سرکار بیاید.
رابطه با آمریکا نباید تابو باشد. رابطه با آمریکا ختم انقلاب
نیست؛ ختم انقلاب دست برداشتن از آرمان‌های انقلاب است.
در عرصه سیاست خارجی باید به کشورهای اسلامی نزدیک شویم. مسئله
شیعه-سنی به بزرگترین مانع در عادی‌سازی روابط تبدیل شده. در این باره باید عملکرد خود را آسیب‌شناسی کنیم. اعراب سنی یک سوظن تاریخی
به ایرانیان و شیعیان دارند.
دولت در عرصه داخلی، توفیق چندانی نداشته است.
قوه قضاییه عملا به جایگاه و فلسفه وجودی هیئت نظارت بر مطبوعات
بی‌اعتناست که نشانه حاکمیت دوگانه است.
مطبوعات عملا نمی‌توانند از قوه قضاییه انتقاد کنند.
امام جمعه‌ها حق ندارند در امور اجرایی دخالت کنند. اگر در
مشهد، کنسرت (که در اسلام مرزهای حلال و حرام موسیقی مشخص است) ممنوع شود، فردا استان
دیگری درخواست قانون خاص خودش را می‌کند و خودمختاری می‌خواهد. دولت باید در برابر
این استبدادها بایستد نه این که عقب‌نشینی کند. در این صورت، چه فرقی با دولت‌های گذشته
دارد؟
خط‌قرمزهای ساختگی را بر رسانه‌ها تحمیل کرده‌اند؛ این که مثلا
مطبوعات نباید درباره حصرخانگی بنویسند! (تشویق طولانی حضار).
آزادی بیان، باید "واقعی" باشد نه شعاری.
ما در مسئله حقوق بشر دو مسئله داریم؛ یکی درباره احکام و حدود
شرعی که مبانی ما در این حوزه با غرب متفاوت است ولی گاهی رفتارهای نادرستی در مواجهه
با متهمان صورت می‌گیرد که باید اصلاح شود.
دولت در اقتصاد، توفیق نسبی داشته است. وضع قانونگرایی و انضباط
مالی نسبت به دولت قبل خیلی بهتر شده. رییس دولت قبل در تلویزیون می‌گفت من تشخیص داده‌ام
فلان قانون را اجرا نکنم. چنین کسی یک ساعت بیشتر هم نباید رییس‌جمهوری باقی می‌ماند.
دولت با مضیقه مالی شدید مواجه است. نهادهای حکومتی و نظامی
در اقتصاد دخالت می‌کنند. می‌توانند بورس را بالا و پایین کنند. تکلیف این‌ها باید
روشن شود.
دولت در برخی امور ملاحظه‌کاری‌های بی‌مورد می‌کند که جامعه
زیان آن را می‌بیند؛ نمونه آن پرداخت یارانه‌هاست و یکی دیگر: مسئله صندوق ثامن‌الحجج
که در این مسئله چون متولیان به چند تا امام جمعه و سردار وصل بوده‌اند، متاسفانه نهادهای
نظارتی به موقع وارد عمل نشدند.
با وجود گستردگی کارشکنی‌ها علیه دولت و کاهش درآمدهای نفتی،
دولت در ایجاد ثبات اقتصادی موفق عمل کرده است.
در حوزه فرهنگی، دولت توفیق نسبی داشته است. به عنوان نمونه
مردم با سینما آشتی کرده‌اند ولی گاهی تساهل و تسامح‌های بی‌موردی صورت گرفته است.
مثلا چرا باید جشن حافظ تبدیل به سالن مد شود؟
این دولت نیز مثل همه دولت‌های قبل خود به اصلاح فرهنگ عمومی
بی‌اعتنا بوده است؛ از جمله به نهادینه کردن رعایت قوانین راهنمایی رانندگی، به آموزش
مردم برای آلوده نکردن محیط‌زیست با ریختن زباله و امثال آن.
.
.
.
همین در تلگرام: https://telegram.me/mmoeeni1/864
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر